مختصر خدمتتون میگم:
-
توجیه کردن
هر بار که اشتباهات‌مان را گردن دیگران می‌اندازیم، در واقع خودمان را قربانی شرایط می‌بینیم. این کار شاید لحظه‌ای آرامش بدهد، اما در طولانی‌مدت ما را از احساس مسئولیت و رشد شخصی تهی می‌کند. -
برخود گرفتن
اینکه هر حرف یا رفتار دیگران را مستقیم به خودمان ربط بدهیم، مثل این است که همیشه در حالت دفاعی زندگی کنیم. در حالی که خیلی وقت‌ها رفتار دیگران بیشتر به وضعیت ذهنی خودشان مربوط است تا ما. -
حساسیت بیش از حد
وقتی مدام دنبال تأیید یا نظر دیگران باشیم، به‌تدریج وابستگی شدیدی پیدا می‌کنیم که انرژی زیادی از ما می‌گیرد. -
قضاوت دیگران
برچسب‌زدن و تحلیل رفتار اطرافیان، بیش از آنکه به ما کمکی کند، انرژی‌مان را هدر می‌دهد. -
خودفریبی
وقتی خودمان را گول می‌زنیم، مثلاً بگوییم «من از روی اجبار این کار را کردم»، فقط باعث می‌شویم یک چرخه‌ی فرساینده تکرار شود.
- ۰ ۰
- ۰ نظر